Εθνικό Σχέδιο Διαχείρισης Δημοσίων Υπαίθριων Συναθροίσεων: Η αλήθεια υπό την οπτική γωνία της αστυνομίας
Η ανακοίνωση του περιεχομένου αυτού που ονομάστηκε Εθνικό Σχέδιο Διαχείρισης Δημοσίων Υπαίθριων Συναθροίσεων από τον Υπουργό ΠΡΟ.ΠΟ. Χρυσοχοΐδη σίγουρα δεν αποτέλεσε βόμβα, ούτε και κεραυνό εν αιθρία. Ιδιαίτερα τα σημεία που αφορούν την “οριοθέτηση” των χώρων στους οποίους μπορούν να βρίσκονται οι δημοσιογράφοι κατά την διάρκεια μιας διαδήλωσης (με το πρόσχημα να μην κινδυνεύσουν οι ίδιοι και να μην στέκονται εμπόδιο στο έργο της αστυνομίας), αλλά και η υποχρέωση συνεννόησης με έναν “ορισμένο εκ των προτέρων αξιωματικό που θα λειτουργεί ως δίαυλος επικοινωνίας μαζί τους καθ’ όλη την διάρκεια της συνάθροισης“, είναι, θα έλεγε κανείς, απλή εκπλήρωση υπόσχεσης.
Μιας υπόσχεσης που εμμέσως είχε δώσει ο Χρυσοχοΐδης, κάποιους μήνες πριν, όταν βρισκόταν στην επικαιρότητα η υπόθεση της βίαιης καταστολής της αντιφασιστικής διαδήλωσης στην Βικτώρια και είχαν δει το φως της δημοσιότητας video που έδειχναν αστυνομικούς να “εμφυτεύουν” ενοχοποιητικά στοιχεία σε διαδηλωτές, αλλά και οι φωτογραφίες των “τσαντάκηδων” στην Θεσσαλονίκη. Τότε, λίγο έως πολύ, ο Χρυσοχοΐδης είχε προαναγγείλει ότι θα διευθετήσει το ζήτημα των κινηματικών “ρεπόρτερ” που “με το ένα χέρι κρατάνε την κάμερα και το άλλο τη μολότοφ“.
Αν κάτι μπορούμε όμως να παραδεχτούμε στον Χρυσοχοΐδη είναι πως, ακόμη κι αν δεν είναι εν τέλει τόσο έξυπνος όσο φαίνεται, είναι σίγουρα άρτια εκπαιδευμένος (από ποιον άραγε;) και έχει πολύ καλούς συμβούλους. Με αυτό τον τρόπο, μπορεί να αναλύει δεδομένα και να κρίνει καταστάσεις, τόσο από παρελθοντικές προσπάθειες καταστολής στον ελλαδικό χώρο, όσο και από το εξωτερικό. Έτσι, ο Χρυσοχοΐδης είδε την τύχη που είχε ένα πραγματικά ακραίο νομοσχέδιο, όπως ο Νόμος Καθολικής Ασφάλειας του Μακρόν στην Γαλλία -που ήθελε να απαγορεύσει ουσιαστικά εντελώς την φωτογράφηση και βιντεοσκόπηση της αστυνομικής καταστολής- και προσαρμόστηκε. Αντιλήφθηκε ότι δεν χρειάζεται να απαγορεύσεις κάτι άμεσα και με κάθετο τρόπο, όταν μπορείς να το πράξεις έμμεσα, ελέγχοντάς το ασφυκτικά.
Οι πρώτες αντιδράσεις από τους υπέρμαχους των δικαιωμάτων, κάποιους δημοσιογράφους, την καθεστωτική αριστερά κλπ κινούνταν στο πλαίσιο του περιορισμού της ελευθερίας του τύπου και της απόπειρας να αποκρυφτεί η αλήθεια. Στην πραγματικότητα, το Εθνικό Σχέδιο επιδιώκει να κάνει κάτι πολύ περισσότερο από αυτό: Να παρουσιάσει την “αλήθεια” υπό την οπτική γωνία της αστυνομίας.
Πράγματι, η “οριοθέτηση” των δημοσιογράφων ουσιαστικά επιδιώκει τη απουσία τους από το “καυτό σημείο” των συγκρούσεων και της καταστολής, κάτι που υπονοείται μάλιστα από το ίδιο το Εθνικό Σχέδιο, όταν αναφέρεται ως στόχος η προστασία των ίδιων των επαγγελματιών. Και ο αποκλεισμός τους από το σημείο την επίμαχη στιγμή εξασφαλίζεται, αφού είναι ένας αξιωματικός της αστυνομίας, δηλαδή ένας υψηλόβαθμος του ίδιου του φορέα της καταστολής, που θα τους επιβάλλει (μέσω της…”συνεννόησης”) το που μπορούν και το που δεν μπορούν να βρίσκονται. Δηλαδή, ουσιαστικά ο ίδιος φορέας, η ΕΛΑΣ, είναι αυτός που θα δέρνει, θα ψεκάζει με χημεία, θα φυτεύει στοιχεία παράνομα, αλλά θα είναι και υπεύθυνος για την ανάδειξη έκνομων ενεργειών από τις δυνάμεις καταστολής. Η πικρή αλήθεια είναι πως, χωρίς τους φωτορεπόρτερ (αυτούς τους μερικούς έστω “τίμιους”, που δεν αναζητούν απλά το “κλικ” ή δεν συνεργάζονται με τους μπάτσους) παρόντες στα σκηνικά βίας εναντίον διαδηλωτών, αυτά όχι απλά αναμένεται να αυξηθούν σε ένταση και ποσότητα, αλλά δεν θα βλέπουν και το φως της δημοσιότητας ποτέ, θα είναι ως μη γενόμενα.
Η απάντηση του Χρυσοχοΐδη σε αυτές τις κατηγορίες έχει δοθεί πριν ακόμη συντάξει το Εθνικό Σχέδιο: Θα έχουν λέει οι αστυνομικοί κάμερες ενσωματωμένες στα κράνη τους ώστε να μπορεί να διεξαχθεί ΕΔΕ για τυχόντα περιστατικά υπέρμετρης αστυνομικής βίας και παράβασης καθήκοντος! Αλήθεια, καλά διαβάζετε. Η απάντηση του Υπουργού ΠΡΟΠΟ είναι ότι υπάρχουν κάμερες και ΕΔΕ, που δεν γίνονται ποτέ και όταν γίνονται, είτε θάβονται είτε αθωώνουν με συνοπτικές διαδικασίες τον θύτη αστυνομικό (και σπάνια καταδικάζουν, για να υπάρχει και η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, για να μην καρφώνονται κι εντελώς). Και άραγε, ποιος θα αποφασίζει ποιο περιεχόμενο ποιας πράξης θα σταλεί για έρευνα για να ξεκινήσει η ΕΔΕ; Μα φυσικά η ίδια η αστυνομία που “εξετάζει” το υλικό των καμερών. Θα μαθαίνουν οι πολίτες την πορεία αυτής της έρευνας, τα συμπεράσματά της, αλλά και το σκεπτικό πίσω από το πόρισμα της ΕΔΕ; Φυσικά και όχι. Θυμάστε εσείς να έγινε καμιά ΕΔΕ για τα χημικά μέσα σε πολυκατοικίες κατά την διάρκεια της 6/12; Και τότε οι αστυνομικοί είχαν κάμερες στα κράνη τους. Αλλά μάλλον οι ενέργειες κρίθηκαν καθ’ όλα νόμιμες και εντός του πλαισίου. Από ποιους; Από την αστυνομία ντε!
Η υποκειμενική γνώμη του φορέα καταστολής μπορεί να είναι ο κριτής για το αν ένα μέλος του προέβη σε έκνομες ενέργειες; Μας δουλεύετε; Εδώ κρύβουν τόσους και τόσους μπάτσους που κάνουν διακίνηση ναρκωτικών, που είχαν και έχουν σχέσεις με τη Χρυσή Αυγή και την προειδοποιούσαν για τις διώξεις και τις έρευνες, κ.ο.κ. Εδώ υπάρχει ξεκάθαρη ταύτιση συμφερόντων του δράστη με αυτόν που υποτίθεται πως τον ελέγχει. Και είναι σκάνδαλο μεγατόνων, πρόκειται ουσιαστικά περί παρέμβασης, όχι απλά στο έργο του Δημοσιογράφου, αλλά στην ίδια την αλήθεια. Και όχι απλά αποκρύπτοντάς την, αλλά αναπλάθοντάς την από μια συγκεκριμένη μεριά. Τα περιστατικά βίαιης καταστολής από πλευράς των ανδρών της ΕΛΑΣ θα είναι ως μη γενόμενα. Τα μοναδικά “γενόμενα” θα είναι πλέον αυτά που θα θέλουν οι ίδιοι οι μπάτσοι να δουν το φως της δημοσιότητας.
Μια μικρή δόση της όλης παραπάνω διαδικασίας που πρόκειται να αντιμετωπίσουμε στο μέλλον, αν εφαρμοστεί το Εθνικό Σχέδιο, μας την δίνει ο ίδιος ο Χρυσοχοΐδης, ο οποίος βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση από τις -μάλλον μέτριας έντασης και περιεχομένου- ερωτήσεις της δημοσιογράφου Ράνιας Τζίμα, σχετικά με το Εθνικό Σχέδιο και την καταστολή φοιτητών στην Θεσσαλονίκη πριν λίγες ημέρες (η “φορτισμένη” κουβέντα ξεκινάει περίπου μετά το 05:00):
Η αντίδραση του κλάδου στο Εθνικό Σχέδιο
Πέρα όμως από το συγκεκριμένο ενσταντανέ, που ασφαλώς ήταν και μέχρις ενός σημείου προσυμφωνημένο (άλλωστε μόνο έτσι δίνουν συνεντεύξεις κλπ υπουργοί και στελέχη της κυβέρνησης), η αντίδραση των επίσημων οργάνων των ανθρώπων των οποίων το επάγγελμα θεωρητικά πλήττεται από το Εθνικό Σχέδιο, δηλαδή των Δημοσιογράφων και των φωτορεπόρτερ, ήταν μάλλον χλιαρή. Βγήκε μια κοινή Ανακοίνωση-Δελτίο Τύπου-Επιστολή από την ΕΣΗΕΑ και την ΕΦΕ προς τον Χρυσοχοΐδη, τον οποίον καλούν σε διάλογο και τονίζουν πως “με την “οριοθέτηση” των δημοσιογράφων, όπως αποτυπώνεται στο ως άνω σχέδιο, βαρύ πλήγμα δέχεται άμεσα η ενημέρωση των πολιτών, η οποία αποτελεί έναν εκ των πυλώνων της δημοκρατίας.”. Αυτό. Μια ανακοίνωση δυο παραγράφων, όπου καλούν τον Υπουργό της καταστολής σε διάλογο. Δεν θέλουμε να γίνουμε προπέτες σχετικά με το περιεχόμενο των ενστάσεων τους, ειδικά από πλευράς ΕΣΗΕΑ, για την οποία έχουμε πολλάκις αναφέρει πως πρόκειται για ένα “κλειστό κλαμπ”προνομιούχων του επαγγέλματος, αλλά ταυτόχρονα κρατάμε και μικρό καλάθι. Άλλωστε το “μπακίρι” δεν έχει πέσει μόνο στους μεγαλοδημοσιογράφους και τα κανάλια, αλλά και στα μικρότερα μέσα, των οποίων πολλοί ιδιοκτήτες και “διαχειριστές” είναι και μέλη της ΕΣΗΕΑ.
Για τους φωτορεπόρτερ φυσικά, κρατάμε πολύ μεγαλύτερο καλάθι. Χώρια που ουσιαστικά η φύση του δικού τους κλάδου βρίσκεται στο επίκεντρο του Εθνικού Σχεδίου, αποτελούν και ταξικά πολύ πιο κοντινό στρώμα στο οποίο μπορούμε να απευθυνθούμε, ενώ ιστορικά έχουν δείξει πολύ μεγαλύτερη ριζοσπαστικότητα. Και φυσικά,όταν υπάρχουν άνθρωποι στο επάγγελμα σαν τον Μάριο Λώλο, ο οποίος βγήκε άμεσα να καταθέσει την αλήθεια του και την προσωπική του εμπειρία σχετικά με το Εθνικό Σχέδιο και το ξύλο που τρώνε ο ίδιος και οι συνάδελφοί του (όχι από διαδηλωτές, αλλά από όργανα της ΕΛΑΣ), τότε έχουμε κάθε δικαίωμα να ελπίζουμε σε αυτό το κοινωνικό κομμάτι.
Για τους μεγαλοδημοσιογράφους, μιας και τους αναφέραμε πιο πάνω, τι άλλο να πούμε; Τα έχουμε πει παραπάνω από δυο και τρεις φορές. Πέραν του γεγονότος ότι την συγκεκριμένη χρονική περίοδο τα κανάλια και τα μεγαλύτερα ονόματα της “ενημέρωσης” είναι ίσως πιο καλοταϊσμένα από ποτέ, οι ίδιοι πιθανώς να βλέπουν το Εθνικό Σχέδιο ακόμη και σαν βοηθητικό προς την δουλειά τους, αφού θα υπάρχει πλέον λιγότερο υλικό ώστε να αμφισβητηθούν τα ψέματα με τα οποία μας λούζουν καθημερινά μέσα από τα Κεντρικά Δελτία και οι αστυνομικές πηγές -για την χρήση των οποίων και την αντιμετώπισή τους ως de facto αληθείς, δέχονται τεράστια κριτική από το υποψιασμένο κοινό- θα γίνουν πλέον το μονοπώλιο. Άλλωστε το έχουμε ξαναπεί: Σε αυτή την χώρα οι δημοσιογράφοι δεν μπορούν να έχουν ελεύθερη άποψη, αλλά αρκετοί δεν θέλουν κιόλας να έχουν.
Το Εθνικό Σχέδιο μπορεί να εμποδιστεί μόνο στον δρόμο
Οι άνθρωποι του αγώνα, των κινημάτων, των εργατικών διεκδικήσεων, των απεργιών, της αλληλεγγύης, του αντιφασισμού, αυτοί είναι οι μοναδικοί που μπορούν να εμποδίσουν το Εθνικό Σχέδιο Διαχείρισης Δημοσίων Υπαίθριων Συναθροίσεων να εφαρμοστεί. Μαζί με το μαχητικό κομμάτι των επαγγελματιών του κλάδου της δημοσιογραφίας και τους φωτορεπόρτερ, δηλαδή όλους εκείνους που δεν ξεπουλιούνται στα μεγάλα αφεντικά και δεν πρόσκεινται ιδεολογικά και ταξικά στο εχθρικό στρατόπεδο.
Φυσικά όλοι οι παραπάνω θα αποτελέσουν μια μειοψηφία. Μαχητική μεν, αλλά μειοψηφία. Το φλέγον ζήτημα είναι να καταφέρουμε να πείσουμε τους ίδιους τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους, την εργατική τάξη, σχετικά με την σοβαρότητα του ζητήματος. Πως αν αφεθεί σήμερα η μοίρα των διαδηλωτών και των αγωνιζόμενων στην χέρια της αστυνομίας με τόσο απροκάλυπτο τρόπο, αύριο, κάθε μορφή διαδήλωσης και διεκδίκησης, από την πιο ριζοσπαστική μέχρι και τις πιο ειρηνικές, χαλαρής μορφής και αιτηματικού τύπου, μπορούν να έχουν την ίδια τύχη, αφού κανείς ποτέ δεν θα μάθει την αλήθεια, παρά μόνο υπό την οπτική γωνία της αστυνομίας, του κράτους, των αφεντικών.
Παίρνοντας λοιπόν παράδειγμα από την αναδίπλωση στην οποία ανάγκασαν το “παντοδύναμο” Γαλλικό Κράτος οι διαδηλωτές δυο μήνες πριν, την δέσμευση δηλαδή για την “πλήρη επαναδιατύπωση” του Νομοσχεδίου Καθολικής Ασφάλειας, λαμβάνοντας φυσικά υπόψιν τους εγχώριους συσχετισμούς, την φύση του δημοσιογραφικού κλάδου στην Ελλάδα και τις παρούσες συνθήκες της πανδημίας, να κινηθούμε κι εμείς προς την δημιουργία ενός ευρύτερου κοινωνικού και ταξικού μετώπου ενάντια στο Εθνικό Σχέδιο του Χρυσοχοΐδη.
Τα πράγματα είναι ήδη πολύ δύσκολα για την τάξη μας και το κίνημα, να μην τα αφήσουμε να γίνουν ακόμη δυσκολότερα.
