Σκέψεις σχετικά με την κατεύθυνση του αναρχικού αγώνα στον απόηχο μιας πανδημίας
Μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, κάτι περισσότερο από δέκα χρόνια πριν, ξεκίνησαν να γίνονται ορατές και στους πιο δύσπιστους οι επιπτώσεις και οι ταξικές αντιθέσεις του καπιταλισμού. Καθώς αυτός πάλευε να σώσει τον εαυτό του και τα κεκτημένα του, μετακυλίοντας κάθε επίπτωση στις πλάτες των από-τα-κάτω, της εργατικής τάξης αλλά και των μικροαστών, ήταν πλέον ξεκάθαρο σε όλους πως η ακραία φτώχεια, η ανεργία, η πείνα, δεν ήταν “προνόμια” κάποιων λίγων που βρίσκονταν στο περιθώριο, αλλά μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να μεταβληθούν στον γενικότερο κανόνα.
Η συνειδητοποίηση αυτή (που φυσικά ήταν κατανοητή από πολλούς και πριν την κρίση) οδήγησε μεγάλο μέρος και του αναρχικού χώρου στο να επανεξετάσει κάποιες από τις “βεβαιότητες” με τις οποίες πορευόταν, δίνοντας χώρο στις φωνές εκείνες που μιλούσαν για την ανάγκη της ταξικής οργάνωσης και της απεύθυνσης στο προλεταριάτο. Θα λέγαμε πως την τελευταία δεκαετία το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα -τουλάχιστον ένα σημαντικό κομμάτι του-επανασυνδέθηκε σε μεγάλο βαθμό με την πραγματική ταξική του προέλευση και επαναπροσδιόρισε τους στόχους και τους σκοπούς του και πάλι προς την κατεύθυνση της Ταξικής και Κοινωνικής Επανάστασης.
Αν χρειάστηκε μια σφοδρή οικονομική κρίση για να συντελεστεί αυτή η γενικότερη επαναφορά πλεύσης, μια εξίσου σφοδρή -τουλάχιστον σε οξύτητα, μένει να δούμε την διάρκεια- “υγειονομική” κρίση, με όλα τα παρελκόμενα της, οικονομικά και κοινωνικά, φαίνεται πως συντελεί στο να εστιαστεί η προσοχή του κινήματος σε πιο “ειδικά” ζητήματα, που παραδοσιακά αποτελούν κληρονομιά του, αλλά μπορεί να είχαν ξεθωριάσει ή μετατραπεί σε απλά συνθήματα λόγω των γενικότερων κοινωνικών συνθηκών.
Έτσι, είδαμε να πολλαπλασιάζονται οι προερχόμενες από αναρχικούς δράσεις αλληλοβοήθειας και στήριξης προς τους λιγότερο προνομιούχους συνανθρώπους μας (που κάποιοι τις βάφτισαν και “φιλανθρωπία”, για να τις μειώσουν), η πραγματική, καθημερινή, χειροπιαστή αλληλεγγύη μεταξύ μας, το αίσθημα ευθύνης απέναντι σε όσους μπορεί να κινδυνεύουν, η λεπτομερέστερη και ειδικότερη συνειδητοποίηση καταστάσεων που αρκετοί από εμάς είχαμε πολύ αφηρημένα στο μυαλό μας, όπως οι συνθήκες διαβίωσης στα καμπ των μεταναστών και τι πραγματικά μπορεί αυτές να προξενήσουν, όσον αφορά την ίδια την ανθρώπινη ζωή.
Ταυτόχρονα, λάβαμε και ένα ωραιότατο δείγμα πρώτου βαθμού μιας κατάστασης γενικευμένου κοινωνικού ελέγχου σε όλα τα επίπεδα (πέραν του γενικότερου και ευρύτερου που ζούμε καθημερινά), μέσω της καραντίνας και της αστυνομικής επιβολής της πειθαρχίας. Είναι βέβαιο πως αυτή η εμπειρία, αν και τραυματική για αρκετό κόσμο, θα καταστεί πολύ χρήσιμη για μια ολόκληρη γενιά αναρχικών και ριζοσπαστών αγωνιστών. Τουλάχιστον, αν μη τι άλλο, επιβεβαίωσε τα όσα θεωρητικά πιστεύαμε, σε σχέση με το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει ο κρατικός ολοκληρωτισμός εν μέσω Αστικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας (μπορεί να φτάσει και μακρύτερα; Πιθανότατα. Είναι στο χέρι μας αν θα το ανακαλύψουμε ή όχι).
Με βάση όλα τα παραπάνω, είναι δυνατό και θεμιτό η κατεύθυνση του αναρχικού αγώνα στην Ελλάδα, από δω και στο εξής, να χαραχτεί σε κάποιες βάσεις που συνδυάζουν τα γενικότερα προτάγματά μας με τις εμπειρίες που αποκομίσαμε από την πανδημία και την πανσπερμία ιδεών και δράσεων που ξεπήδησαν εν μέσω αυτής στο αναρχικό κίνημα:
Ταξικός Αγώνας:
Παραδοσιακό εργαλείο του αναρχικού κινήματος, που ανένηψε κυρίως μέσα στην οικονομική κρίση. Εν μέσω πανδημίας όμως είδαμε (και σχολιάσαμε πολλές φορές) πως τα αφεντικά βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία να επιτεθούν δίχως έλεος σε κεκτημένα δεκαετιών αγώνα. Οι απολύσεις, η τηλεργασία και η εντατικοποίηση πήγαν χέρι-χέρι με την υπερυσσώρευση κερδών από επιχειρήσεις του λιανεμπορίου και των ταχυμεταφορών, που ρίσκαραν την υγεία των εργαζομένων στον βωμό του χρήματος. Η ανάγκη να προτάξει και να πλαισιώσει ο αναρχικός χώρος την απο-τα-κάτω και οριζόντια οργάνωση του ταξικού αγώνα είναι επιτακτική, ώστε να μην μας πάρουν φαλάγγι τα αφεντικά.
Ταξική και Κοινωνική Αλληλεγγύη και Αλληλοβοήθεια:
Όταν εν μέσω της πανδημίας ξεπήδησαν πολλές δομές μέσα σε καταλήψεις ή από αναρχικές ομάδες, οι οποίες μάζευαν τρόφιμα και ρούχα για άστεγους και εξαθλιωμένους συνανθρώπους μας, μετανάστες στα καμπ κλπ, πολλοί μέσα στο κίνημα μίλησαν για “φιλανθρωπία” και “κάλυψη του κενού που αφήνει η εκκλησία”. Για “λαϊκισμό” και “οπορτουνισμό” των συντρόφων που το έπραξαν. Εδώ ένα μόνο μένει να ειπωθεί: Όποιος εκφράζει τέτοιου είδους απόψεις πιθανότατα δεν βλέπει τον εαυτό του να χρειάζεται τέτοιου είδους βοήθεια και αλληλεγγύη σε καμία περίπτωση. Έχει δηλαδή εξασφαλισμένο τον “κώλο” του, που λέμε, και βλέπει όλους τους υπόλοιπους από ψηλά. Γιατί αν είχε πραγματική ανάγκη, τότε θα καταλάβαινε πως η αλληλεγγύη είναι μια σχέση αμφίδρομη, στην οποία στέκεσαι δίπλα στον άλλο επειδή θεωρείς πω μπορεί κι εσύ κάποια στιγμή να βρεθείς στην ίδια θέση. Αν λοιπόν αυτοί οι σύντροφοι προτιμούν να αναλαμβάνει η εκκλησία ή το κράτος την φροντίδα των λιγότερο προνομιούχων συνανθρώπων μας, δηλαδή θεσμοί οι οποίοι δρουν με υστεροβουλία και συμφεροντολογικά, ώστε να εξανδραποδίσουν αυτούς τους ανθρώπους, τότε καλώς. Αντίθετα, αν θεωρούν πως οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι κάποιοι “αόρατοι” ή “πεταμένοι”, αλλά το πιο υποτιμημένο κομμάτι της τάξης μας, το οποίο πρέπει να βοηθήσουμε, ώστε να καταφέρει να εξυψωθεί από τον βούρκο που το έχει ρίξει ο καπιταλισμός -και ίσως μάλιστα να συστρατευθεί στον αγώνα δίπλα μας- πάλι καλώς.
Τι σημασία έχει αν χρειάστηκε η καραντίνα και η πανδημία για να τα καταλάβουμε όλα αυτά και να δράσουμε αναλόγως; Κάλιο αργά παρά ποτέ. Το ζήτημα είναι να συνεχίσουμε αυτή την προσπάθεια, τηρουμένων των αναλογιών, και την επόμενη μέρα.
Αντιφασισμός-Αντιεθνικισμός:
Αν μη τι άλλο, το αναρχικό και αντιεξουσιαστικό κίνημα έχει αποδείξει διαχρονικά τα αντανακλαστικά του απέναντι στους κάθε λογής φασίστες, καθώς και την ικανότητά του να τους κρατά στο περιθώριο, μέσω της πολύμορφης και δυναμικής δράσης. Ωστόσο, οι εποχές, η στρατηγική του κεφαλαίου και η κρατική πολιτική τα έφεραν έτσι, ώστε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας να έχει συντηρητικοποιηθεί και ενωθεί πίσω από προτάγματα όπως αυτά ενάντια στους μετανάστες, ενάντια στις εκτρώσεις, ακόμη και με αφορμή τα “πάγια” ψεκασμένα προτάγματα απέναντι στα τσιπάκια και τα εμβόλια, στα οποία έχει προστεθεί και η εκ δεξιών (γιατί υπάρχει και μια ουσιαστική και λογική και αντιεξουσιαστική επιχειρηματολογία) εναντίωση στο 5G internet.
Όλοι αυτοί, με το σιγοντάρισμα της εκκλησίας και μέσω της προπαγάνδας των ΜΜΕ (βλέπε εδώ για το πως μετατρέπεσαι από θύμα σε θύτης), έχουν δημιουργήσει ένα ακροδεξιό μπλοκ, του οποίου την πλήρη έκταση είδαμε τα προηγούμενα χρόνια στις πορείες για το Μακεδονικό. Η πραγματική του υπόσταση μπορεί να είναι δεκάδες φορές μικρότερη, αλλά και πάλι ξεπερνάει κατά πολύ το αμελητέο μέγεθος των μερικών δεκάδων πολιτικά ενταγμένων φασιστών, οι οποίοι έτρωγαν φάπες και λούφαζαν.
Το επίδικο για το υπερ-συντηρητικό μπλοκ παραμένει να μπορέσουν να κατεβάσουν στον δρόμο τους εκατοντάδες χιλιάδες που ψήφισαν ΧΑ το 2012 και το 2015 και αργότερα σκορπίστηκαν σε άλλα μορφώματα και στην ΝΔ.
Αντίθετα, το επίδικο για εμάς, τους αναρχικούς και τους ριζοσπάστες είναι να αποδείξουμε με κάθε τρόπο ότι ο φασισμός και ο εθνικισμός είναι όπλα του συστήματος και του κεφαλαίου και στρέφονται πάντα ενάντια στην εργατική τάξη, είτε μιλάμε για τους ντόπιους φασίστες, είτε για τον Ερντογάν, τους Ευρωπαίους Νεοναζί και ταυτοτιστές, τους ισλαμοφασίστες. Ο αγώνας μας ενάντιά τους πρέπει να συνεχίσει να συντελείται με κάθε μέσο, είτε στο πεδίο των ιδεών, είτε στον δρόμο.
Αντικρατισμός:
Η πανδημία και η καραντίνα μας έδωσαν την ευκαιρία καλλιέργειας πρόσφορου εδάφους αμφισβήτησης απέναντι στον θεσμό του κράτους και των οργάνων του. Ακόμη κι αν η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να προβάλει τον εαυτό της ως την υπεύθυνη δύναμη, που αντιμετώπισε την πανδημία με τον καλύτερο τρόπο, είναι αδιαμφισβήτητο πως το μέλλον θα αποκαλύψει με εκκωφαντικό τρόπο την αλήθεια σχετικά με τις πραγματικές διαστάσεις του φαινομένου εγχώρια και την αληθινή φύση των μέτρων που έλαβε το κράτος: Δηλαδή την εξυπηρέτηση της οικονομίας και του κεφαλαίου ως προτεραιότητα, πάνω και από τις ανθρώπινες ζωές.
Το πιο σημαντικό όμως στοιχείο στο κομμάτι αυτό είναι η κατασταλτική πολιτική του κράτους μέσω της αστυνομίας και των λοιπών σωμάτων ασφαλείας. Τόσο μέσα στην καραντίνα, με τα αναίτια και υπερβολικά πρόστιμα κλπ, όσο και πέρα από αυτήν, με τις προκλητικές επιθέσεις των μπάτσων, οι οποίοι απώλεσαν κάθε μέτρο: Από την μια, απέναντι σε “μεμονωμένους πολίτες”, όπως οι περιπτώσεις των επιθέσεων σε ΑΜΕΑ από ΟΠΚΕ, στον μοτοσικλετιστή από τους συνοδούς πολιτικού προσώπου, αλλά και η πιο πρόσφατη στα Σεπόλια. Από την άλλη, απέναντι στους νεολαίους στις πλατείες, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Η καταστολή έχει φτάσει σε σημείο όπου τα “όργανα της τάξης” δείχνουν να δρουν ανεξέλεγκτα, αλλά στην πραγματικότητα ακολουθούν την ίδια γραμμή της “πάταξης της ανομίας” που γνωρίσαμε από παλιά, με την πλήρη κάλυψη των ανωτέρων τους και της πολιτικής ηγεσίας. Μόνο που η έννοια της “ανομίας” δείχνει πως έχει διευρυνθεί για τα καλά, πολύ πέρα από τις αναρχικές και αντιεξουσιαστικές αντιστάσεις, σε κάθε κομμάτι της κοινωνίας που μπορεί να προβάλει έστω και λεκτική εναντίωση και στον τελευταίο μπατσάκο.
Αυτό όμως δεν επιτυγχάνεται χωρίς κανέναν κόστος, καθώς το αντι-μπατσικό και ανικατασταλτικό αίσθημα φαίνεται να φουντώνει και πάλι, σε μια κοινωνία η οποία δήλωνε μέχρι πρότινος εμπιστοσύνη σε στρατό και αστυνομία. Το ACAB όμως ποτέ δεν σήμαινε τίποτα από μόνο του. Αντίθετα, πρέπει να φροντίσουμε ώστε να συνδεθεί με όλα τα υπόλοιπα κομμάτια της στρατηγικής μας.
Εναντίωση στην λεηλασία της Φύσης:
Αν και επιχειρήθηκε να αποσιωπηθεί εντελώς από τα κρατικοδίαιτα και τα ιδιωτικά ΜΜΕ, ο ρόλος της καταστροφής της φύσης από τον άνθρωπο στην δημιουργία πανδημιών, όπως αυτή του κορονοϊού, δεν μπορεί πλέον να αμφισβητηθεί. Η επέλαση του τεχνοβιομηχανικού καπιταλισμού επάνω σε παρθένα οικοσυστήματα και η άμεση επαφή του ανθρώπου με ζώα και οργανισμούς που φέρουν τα δικά τους βακτήρια κλπ, στα οποία εμείς δεν έχουμε ανοσία, συντελεί τα μέγιστα στην δημιουργία αυτών των καταστάσεων.
Είναι αυτό ικανό να μας κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με την επιβολή του ανθρώπου και του καπιταλισμού επάνω στην φύση; Τα νέα κινήματα, αλλά και η οικειοποίηση του συναφούς λόγου και στάσης από το αναρχικό, μας δείχνουν τουλάχιστον πως, ευτυχώς, η εναντίωση στην λεηλασία της φύσης και στον τεχνοβιομηχανικό καπιταλισμό δεν είναι πλέον μια “ιδιοτροπία” κάποιας πολιτικής μειοψηφίας, αλλά πρέπει να μας αφορά όλους.
Ο καπιταλισμός απέδειξε πως, εκτός από μη βιώσιμος για την πλειοψηφία των ανθρώπων, είναι και ολοκληρωτικά τοξικός για την επιβίωση του ίδιου του πλανήτη και του οικοσυστήματος. Μέσω της κυριαρχίας του συστήματος αυτού, η σχέση του ανθρώπου με την φύση διερρήχθη ολοκληρωτικά. Ο άνθρωπος μετατράπηκε από κομμάτι της αλυσίδας της ζωής, στο σφυρί που την χτυπάει με λύσσα για να σπάσει. Οι “πράσινες” εκδοχές του καπιταλισμού και τα “βιώσιμα μοντέλα ανάπτυξης” δεν μπορούν πια να κρύψουν την αλήθεια: Δεν είναι απλά αρκετές κάποιες “ρυθμίσεις” επάνω στην Βιομηχανία και τις εκπομπές ρύπων, αλλά χρειάζεται το συνολικό ξερίζωμα και γκρέμισμα ενός συστήματος που στον βωμό του κέρδους δεν λογαριάζει ούτε τον άνθρωπο, ούτε τα ζώα, ούτε την φύση.
Αυτή η κατάσταση όμως έχει ημερομηνία λήξης, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Ή που θα την ανατρέψουμε εμείς, οι απο-τα-κάτω, προς μια απελευθερωτική κατεύθυνση, ή που θα μας πάρει φαλάγγι ο ίδιο ο πλανήτης και θα μας εξαφανίσει συνολικά. Και αν γίνει κάτι τέτοιο, μαντέψτε ποιοι θα είναι οι πρώτοι που θα την πληρώσουν: Αυτοί που δεν θα έχουν κανέναν μέσο προστασίας. Γιατί οι καπιταλιστές θα έχουν φροντίσει σίγουρα για τις καβάτζες τους και θα αντέξουν όσο μπορούν. Με αυτό το σκεπτικό άλλωστε και συνεχίζουν την λεηλασία.
Αλληλεγγύη μεταξύ όσων αγωνίζονται:
Είναι δεδομένο ότι το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό και γενικότερα το ευρύτερο επαναστατικό κίνημα έχει να επιδείξει μεγάλη διαίρεση στο εσωτερικό του. Κάποιες από τις διαφορές έχουν να κάνουν με σημαντικά πολιτικά ζητήματα και κάθετες αντιθέσεις στην θεώρηση ή την τακτική, ενώ άλλες απλά μεγεθύνονται λόγω μικροπολιτικών ζητημάτων. Άσχετα με το ποιος έχει δίκιο ή άδικο στο κάθε ζήτημα, ποιος ευθύνεται πραγματικά για την κάθε μια έριδα, πρέπει να γίνει τώρα πιο κατανοητό από ποτέ πως υπάρχει τεράστια ανάγκη για ενότητα και αλληλεγγύη, τουλάχιστον στα εφικτά πλαίσια. Οι αναρχικοί έχουν αποδείξει ότι στα δύσκολα, κυρίως σε καταστάσεις κινηματικής άμυνας και επιβίωσης, η ενότητα υπερισχύει και οι διαφορές παραμερίζονται. Είναι καιρός να προσπαθήσουμε να πάμε αυτή την κινηματική “συμβίωση” ένα βήμα παραπέρα, ώστε να καταφέρουμε να δομήσουμε έναν επαναστατικό πόλο που θα είναι σε θέση να διεξάγει έναν υψηλής έντασης ταξικό και κοινωνικό πόλεμο απέναντι στο κεφάλαιο και το κράτος. Που θα μπορεί να διεκπεραιώσει -τουλάχιστον αρχικά- ένα πολύ βασικό, μίνιμουμ πολιτικό σχέδιο, όπως περίπου περιγράφεται εδώ.
Φυσικά πάντα θα υπάρχουν κάποια στάνταρ, από τα οποία δεν θα πρέπει να ξεφεύγουμε, προκειμένου να επιτύχουμε την ενότητα με το στανιό. Ακόμη όμως και αν υπάρχουν αγωνιστές ή τάσεις του κινήματος με τις οποίες δεν θα μπορέσουμε να συμπορευτούμε συνολικά, η αλληλεγγύη απέναντι στην κρατική καταστολή θα πρέπει να είναι ένας μίνιμουμ πυλώνας συνύπαρξης όσων αναγνωρίζουν πως βρίσκονται από την ίδια πλευρά του οδοφράγματος.
Διεθνιστική Αλληλεγγύη και σύνδεση:
Ο από πάνω άξονας δεν θα μπορούσε να μην αφορά και να μην αλληλεπιδρά με τους αγωνιζόμενους στο εξωτερικό, είτε αυτό αφορά πολιτικά είτε κοινωνικο-ταξικά υποκείμενα. Από την αλληλεγγύη με τους Τούρκους κομμουνιστές κρατούμενους και το Grup Yorum, μέχρι τα κίτρινα γιλέκα στην Γαλλία. Και από την Ροζάβα και τους Ζαπατίστας μέχρι τους εξεγερμένους στην Χιλή. Το Αναρχικό κίνημα, ως το πιο ριζοσπαστικό και επαναστατικό κομμάτι του αγώνα της εργατικής τάξης για την Κοινωνική Επανάσταση, δεν θα μπορούσε παρά να προωθεί τον προλεταριακό διεθνισμό και την αλληλεγγύη με τους αγωνιζόμενους στον υπόλοιπο κόσμο.
Με αφετηρία τις σχέσεις που ήδη υπάρχουν με τους πιο κοντινούς μας γείτονες στα Βαλκάνια, αλλά και μέσω των σχέσεων που έχουν δημιουργηθεί στις διεθνείς ζυμώσεις των αναρχικών και αναρχοσυνδικαλιστικών οργανώσεων, μπορούμε να ανταλλάσσουμε εμπειρίες και μέσα αγώνα, να παρακολουθούμε το επίπεδο του αγώνα στις υπόλοιπες χώρες, να συγχρονιζόμαστε και να αλληλοβοηθούμαστε. Φυσικά, αυτό προϋποθέτει την από πάνω αναφερθείσα αλληλεγγύη μεταξύ μας στο εσωτερικό. Και αλήθεια, πως μπορείς να βρίσκεσαι στα μαχαίρια με τον διπλανό σου αγωνιζόμενο για (μικρο)πολιτικά ζητήματα, αλλά να αισθάνεσαι περισσότερο αλληλέγγυος με κάποιον σύντροφο που βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, με τον οποίο δεν έχεις ζυμωθεί στον καθημερινό αγώνα για τον πιο μικρό και τον πιο μεγάλο σκοπό; Η αλήθεια είναι ότι η απόσταση τείνει να απαλείφει τα μικροπροβλήματα, αλλά το γεγονός αυτό από μόνο του αναδεικνύει την μικρότητα της σημασίας κάποιων εσωτερικών μας διαφωνιών, σε σχέση με το μέγεθος και την σημασία του παγκόσμιου αγώνα για την επανάσταση.
Φυσικά, όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι θα πρέπει να βάζουμε κομβικές αξιακές διαφορές και σημαντικά προβλήματα κάτω από το χαλάκι, είτε σε τοπικό είτε σε διεθνές επίπεδο. Αντίθετα θα πρέπει να τα συζητάμε με συντροφικούς και ειλικρινείς όρους, στην κατεύθυνση της επίλυσης και όχι της όξυνσης.
Επανοικειοποίηση του Δημόσιου Χώρου:
Το κομμάτι σχετικά με την επίθεση του Κράτους και του Κεφαλαίου στον Δημόσιο Χώρο μετά την καραντίνα και με αφορμή την πανδημία, το έχουμε εξαντλήσει. Έχουμε αναφερθεί επίσης εκτενώς στο ποια θα πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι στην επιχειρούμενη αυτή επέλαση.
Ωστόσο, μένει ακόμη να συνειδητοποιήσουμε πως Επανοικειοποίηση δεν σημαίνει αμετροέπεια. Δεν σημαίνει δηλαδή πως στο όνομα της υπεράσπισης του δικαιώματος στον δημόσιο χώρο μετατρέπουμε τους εαυτούς μας σε πρόβλημα για την εκάστοτε γειτονιά και τους κατοίκους της. Η λογική ότι όλοι όσοι μένουν σε απόσταση αναπνοής από μια πλατεία είναι μικροαστοί και εχθροί μας, έτοιμοι να καλέσουν ους μπάτσους, πρέπει να σπάσει. Αναλογικά και μόνο να το δει κανείς, η πλειοψηφία της κοινωνίας απαρτίζεται από εργαζόμενους, οι περισσότεροι εκ των οποίων πρέπει να ξυπνήσουν νωρίς το πρωί για να πάνε στην δουλειά τους και είναι φυσικό να μην ανέχονται τον κάθε έναν που θέλει να κάνει φασαρία μέχρι τις 6 η ώρα το πρωί. Αν θέλουμε να το κάνουμε αυτό, υπάρχουν και ανοιχτοί χώροι μακριά από γειτονιές.
Επιπλέον, δεν υπάρχει κανένας λόγος να φορτώνουμε σε κακοπληρωμένους υπαλλήλους καθαριότητας την δική μας ανικανότητα και αβλεψία στο να μαζέψουμε τουλάχιστον τα σκουπίδια που αφήνουμε πίσω μας. Δεν είναι επίσης λογικό να κρίνουμε ως “φυσικό φαινόμενο” την κρατική ή δημοτική μέριμνα για την καθαριότητα, δηλαδή δυο θεσμούς τους οποίους υποτίθεται πως πολεμάμε. Αν οι ίδιοι δεν μπορούμε να διατηρήσουμε ένα αξιοπρεπές επίπεδο βιωσιμότητας στους χώρους που συναθροιζόμαστε, τότε για ποια “επανοικειοποίηση” μιλάμε; Η κατάσταση αυτή προσομοιάζει με τον αστό που κάνει άνω κάτω το σπίτι του επειδή γνωρίζει πως την άλλη μέρα θα έρθει το υπηρετικό προσωπικό για να καθαρίσει.
Είναι σημαντικό να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε σχέσεις και επαφές με την γειτονιά. Τουλάχιστον όσοι είμαστε και κάτοικοι πέρα από θαμώνες, να επιδιώξουμε ανοιχτές συναντήσεις και κουβέντες. Επίσης, να αντιληφθούμε ότι “επανοικειοποίηση” δεν σημαίνει μόνο διασκέδαση, αλλά και πολιτική ζύμωση, προβολές, εκδηλώσεις κλπ, αλλά και δράσεις αλληλεγγύης με την ίδια την γειτονιά, όπως συλλογικές κουζίνες, χαριστικά και ανταλλακτικά παζάρια κλπ.
Οργάνωση του Αγώνα και Άμεση Δράση:
Όλα τα παραπάνω είναι πολύ πιο εύκολο να συμβούν αν αποφασίσουμε συνολικά να μετατραπούμε από “χώρος” σε “κίνημα”. Και αυτή η μετατροπή προϋποθέτει την οργάνωσή μας με καλύτερους όρους. Βήμα-βήμα, αρχικά όσοι από εμάς είναι εντελώς ανοργάνωτοι και απλοί “παρακολουθητές” των δράσεων και των δομών του Αναρχικού Κινήματος, ας κάνουν το βήμα παραπάνω και ας συλλογικοποιηθούν σε ήδη υπαρκτές ομάδες ή, αν νιώθουν ότι δεν τους καλύπτουν, να δημιουργήσουν τις δικές τους. Ακόμη και η συμμετοχή σε μια δομή διαχειριστικού τύπου είναι πιο κοντά στο πρόταγμα της αναρχίας από την εξατομίκευση και την αποστασιοποίηση.
Εν συνεχεία, όλες οι δομές, οι συλλογικότητες κλπ να μπορούν να είναι σε θέση να συνεργάζονται σε “δευτεροβάθμιο” επίπεδο, τουλάχιστον για μεμονωμένες θεματικές ή για ευρύτερα μέτωπα αγώνα. Δεν θα μιλήσουμε σε αυτό το κείμενο για την “σφιχτή” οργάνωση με προαποφασισμένα πολιτικά προτάγματα και συμφωνίες, η οποία φυσικά είναι απαραίτητη για την σκληρότερη και πιο αποφασιστική διεξαγωγή του ταξικού πολέμου. Αρχικά, προέχουν τα παραπάνω βήματα. Όσοι σύντροφοι από εμάς είναι έτοιμοι να πράξουν το βήμα παραπάνω (ή το έχουν ήδη πράξει), ας είναι παράδειγμα προς μίμηση με την δράση και την συμπεριφορά τους για όλους τους υπόλοιπους.
Το σίγουρο είναι πως γα να νικήσουμε έναν τόσο καλά οργανωμένο εχθρό, ο οποίος έχει και την συντριπτική υπεροπλία, δηλαδή τον Διεθνή Καπιταλισμό και τα πολιτικά του όργανα, τα Κράτη, θα πρέπει να οργανωθούμε με τον καλύτερο τρόπο και να ποντάρουμε στο μοναδικό πλεονέκτημα που σίγουρα έχουμε: Τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και το δίκιο της, στην κατεύθυνση της Ταξικής και Κοινωνικής Επανάστασης.
Με λίγα λόγια, αν καταφέρουμε να πάρουμε με το μέρος μας την πλειοψηφία των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων, καμία υπεροπλία, κανένας στρατός και κανένα κράτος δεν μπορεί να ας σταματήσει. Για να το καταφέρουμε όμως αυτό, αρχικά θα πρέπει οι ίδιοι οι καταπιεσμένοι να μπορούν να μας “βρουν” κάπου, σε κάποια δομή, σε κάποιο μόρφωμα που θα αντανακλά τα δικά τους συμφέροντα και μόνο. Κανενός κράτους και κανενός κόμματος. Εξ ου και η ανάγκη της αναρχικής οργάνωσης ως προϋπόθεση για την Κοινωνική Επανάσταση.
Η σημασία της Αντιπληροφόρησης:
Έχουμε αναφερθεί ξανά στον ρόλο και την φύση των καθεστωτικών ΜΜΕ. Έχουμε τονίσει πως το ευρύ κοινό πολύ λίγο μπορεί να τα επηρεάσει. Η αλήθεια είναι πως αν δεν υπήρχαν τα Μέσα αυτά, ο καπιταλισμός και το κράτος θα είχαν πολύ πιο δύσκολη δουλειά στο να διαμορφώσουν συνειδήσεις, να τρομοκρατήσουν και να καταστείλουν τους απο-τα-κάτω. Γι’ αυτό και μέσα στην πανδημία τα χαρτζιλίκωσαν χοντρά και αυτά με την σειρά τους ανέλαβαν τον κομβικό ρόλο της διασποράς της κρατικής προπαγάνδας, σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα.
Οφείλουμε λοιπόν να τονίσουμε για άλλη μια φορά την ανάγκη για στήριξη των δομών αντιπληροφόρησης του κινήματος (Σάιτ, ραδιόφωνα, έντυπα κλπ) και την δημιουργία νέων. Τα μέσα αυτά, τα δικά μας μέσα, μακριά από την κρατική παρέμβαση και τις καπιταλιστικές χορηγίες, αποτελούν την μοναδική πραγματικά ανεξάρτητη φωνή αντιπληροφόρησης, ένα όπλο στα χέρια των καταπιεσμένων και του επαναστατικού κινήματος. Το όπλο αυτό όμως είναι όσο δυνατό όσο το κάνουμε εμείς. Όσο περισσότερο στηρίζουμε, αναπαράγουμε και πλαισιώνουμε τα Μέσα Αντιπληροφόρησης, τόσο πιο ισχυρός γίνεται ο πόλος της εναντίωσης στην κρατική και καπιταλιστική προπαγάνδα.
Το κράτος και το κεφάλαιο το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. Μόνο τυχαίες δεν ήταν οι συνεχόμενες επιθέσεις στο alerta.gr, οι οποίες οξύνονταν αμέσως μετά από την δημοσιοποίηση κάποιας είδησης κρατικής αυθαιρεσίας και καταστολής, την οποία οι εχθροί μας και τα όργανά τους, τα καθεστωτικά ΜΜΕ, ιδανικά θα ήθελαν να θάψουν. Σίγουρα, οι δίαυλοι μαζικής επικοινωνίας ελέγχονται και θα ελέγχονται από τους εχθρούς μας για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συχνότητες, η διανομή του τύπου, ακόμη και το ίντερνετ σε πολύ μεγάλο βαθμό, όλα τους ανήκουν. Μέχρι όμως να καταφέρουν να σπάσουμε μαζικά, οργανωμένα και επαναστατικά την συνθήκη αυτή, οι εκμετάλλευση των ρωγμών του συστήματος με όλα τα μέσα που διαθέτουμε είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε.
Αν θα έπρεπε να κλείσει κάπως αυτό το μακροσκελές κείμενο, θα ήταν με το πρόταγμα της Οργάνωσης του Αγώνα μας:
Οργάνωση αναρχική, οριζόντια, επαναστατική. Συνεργασία των δυνάμεων του αγώνα και διαμόρφωση ενός βιώσιμου επαναστατικού σχεδίου, βασισμένου στις δικές μας ιδιαίτερες εμπειρίες ως εγχώριο κίνημα, αλλά και στα παντοτινά προτάγματα του διεθνούς αναρχικού κινήματος.
Οι καιροί μας προσπερνούν
Έχουμε ήδη αργήσει
